Απόψεις και σύνδεσμοι. Διαδικτυακές περιηγήσεις. Ο πόνος μου σε πίξελ.
Αποστολή στη Μόσχα
Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές
Ο Ιωσήφ και το δείπνο του το 1924: Από αριστερά: Στάλιν, Ρύκοφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν
Την επομένη της 133ης επετείου της γέννησης του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, πολύ γνωστότερου ως Στάλιν, αφού στείλω τις εορταστικές μου ευχές στον Περισσό, και με αφορμή την επισήμανση της νέας κομμουνιστικής απειλής, ενός νέου 1917, από τον Πρόεδρο της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, βρίσκω την ευκαιρία να αναρτήσω μια από τις ελάχιστες ταινίες που έχει παραγάγει ποτέ το Χόλιγουντ και θα μπορούσε εύλογα να θεωρηθεί φιλοσταλινική προπαγάνδα. Είναι η ταινία "Mission to Moscow", γυρισμένη το 1943 και βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του πρεβευτή των ΗΠΑ στην Μόσχα Τζόζεφ Ντέιβις. Γυρίστηκε στα πλαίσια της ανάγκης για επικοινωνιακή "διευκόλυνση" της νέας τότε συμμαχίας των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ στα πλαίσια του αντιναζιστικού αγώνα, και είναι ως εκ τούτου έργο πολεμικής προπαγάνδας. Η θέση που παίρνει όμως σε γεγονότα όπως οι Δίκες της Μόσχας και η εισβολή στη Φινλανδία π.χ. καθώς και η γενική ιδέα πως ο Σταλινισμός είναι το στάδιο μετάβασης της ΕΣΣΔ σε μια αμερικανικού τύπου δυτική δημοκρατία, είναι εντυπωσιακή και εξαιρετικά απροσδόκητη μέσα στο πλαίσιο μιας χολιγουντιανής παραγωγής εκείνης της εποχής.
Η ταινία ολόκληρή:
Σε σύγκριση με την ταινία αυτή οι άλλες δύο φιλοσοβιετικές ταινίες του Χόλυγουντ εκείνης της εποχής, μοιάζουν συγκριτικά πιο συγκρατημένες, αλλά και πάλι δεν παύουν να είναι εντυπωσιακές:
Αυτό που δεν αναφέρεις - πιθανώς επειδή θεώρησες πως δεν έχει τόση σχέση με το θέμα σου - είναι πως και οι τρεις σκηνοθέτες αυτών των ταινιών έχουν κάποιες εκπληκτικές ταινίες στο ρεπερτόριό τους. Αναφέρω χαρακτηριστικά: All About Eve, Casablanca, All is quiet in the western front.
Είμαστε στην εποχή που μεταξύ της Google και του Facebook διαμορφώνεται, διακινείται και διαχέεται σχεδόν όλη η παγκόσμια δημοσιογραφική παραγωγή (εκτός Κίνας και Ρωσίας). Είμαστε επίσης στην εποχή που χωρίς τη μεσολάβηση αυτών των δύο εταιρειών και των υπηρεσιών τους, κάθε δημοσιογραφική παραγωγή, ανεξάρτητα από την πηγή της, είναι καταδικασμένη στη σχετική ή πλήρη αφάνεια. Δηλαδή έχει καταστεί αδύνατον για οποιονδήποτε επαγγελματία της επικοινωνίας ή της δημοσιογραφίας, κάποιον ακτιβιστή ή κάποιο δημόσιο πρόσωπο να «βγει» από τον κύκλο των υπηρεσιών αυτών χωρίς να υποστεί ποινή περιθωριοποίησης. Η Google και το Facebook αποτελούν με διάφορους τρόπους και σε διαφορετικά πεδία ολοκληρωτικά μονοπώλια. Κάθε συζήτηση για την ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στις ημέρες μας, ιδίως στη Δύση, δεν μπορεί παρά να αφορά τη ρύθμιση και τον έλεγχο των πρακτικών αυτών των εταιριών. Η ρύθμιση αυτή, αν θέλουμε να είναι ουσιώδης, δεν μπορεί να είναι αυτορρύθμιση, δεν μπ
Κλινήρης (ο ιός της επιτυχίας), επιχειρώ να καταγράψω μερικά πράγματα. 1. Για την αποχή, τάχω πει και τάχω ξαναπεί (και πάλι χθες, εκτός έδρας ): οι ζώντες και διαμένοντες στην Ελλάδα που έχουν δικαίωμα ψήφου δεν μπορεί να είναι παραπάνω από 8.500.000. Η πραγματική αποχή δεν ξεπέρασε λοιπόν το 15%, μεγαλύτερη κατά 3% περίπου από τις περασμένες εθνικές εκλογές, αλλά μικρότερη κατά 3% από τις περασμένες νομαρχιακές. Σε σχέση με τις περασμένες εθνικές εκλογές ψήφισαν ~215.000 λιγότεροι, ενώ ~30.000 περισσότεροι ψήφισαν άκυρο / λευκό. Αν θέσει κανείς ως βάση αυτό το (χονδρικό και πιθανόν υπερβολικό) "8.500.00 εν Ελλάδι διαμένοντες και ζώντες (και μη-διπλοεγγεγραμμένοι) ψηφοφόροι", το ποσοστό επί του πραγματικού εκλογικού σώματος που έλαβε η ΝΔ είναι ~35-36%, το ΠΑΣΟΚ 32-33%. Το οποίο δεν είναι ιλιγγιώδες αλλά παραμένει άνετα πλειοψηφικό σαν άθροισμα, δυστυχώς. Όπως και νάχει, η πλειοψηφία, εικάζω, όσων δεν πάνε να ψηφίσουν δίνει εν λευκώ εξουσιοδότηση για να τους κυβερνούν επει
Περί Βαϊμάρης, για να μην λέμε πράγματα που δεν στέκουν: Ένας από τους βασικούς λόγους που ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία, ήταν η διάθεση των αστικών κομμάτων να συνδιαλλαγούν μαζί του, στάση που πήγαζε από την αρχή πως είναι προτιμότεροι οι Ναζί από τους Κομμουνιστές. Το εθνικιστικό συντηρητικό κόμμα υπήρξε κυβερνητικός του εταίρος. Το κόμμα του Κέντρου ήταν αυτό που έδωσε την κρίσιμη ψήφο υπέρ του Ermächtigungsgesetz , του νομοσχεδίου δηλαδή που έδωσε την αρμοδιότητα στην εκτελεστική εξουσία να νομοθετεί ερήμην του κοινοβουλίου και σήμανε την αρχή της χιτλερικής δικτατορίας και των παγκόσμιων δεινών. Η πρακτική αυτή όμως είχε ήδη προϊδεασθεί και "νομιμοποιηθεί" σαν ιδέα από το Κόμμα του Κέντρου (Deutsche Zentrumspartei), όταν για να προχωρήσει στα μέτρα άγριας λιτότητας σε μια βουλή όπου δεν είχε την σαφή πλειοψηφία (αλλά είχε την ανοχή των Σ/Δ), ο Κεντρώος καγκελάριος της λιτότητας Heinrich Brüning επικαλείτο την δυνατότητα που του έδινε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης
Σχόλια